Op de langste dag mag ik mijn derde marathon lopen. Dit is weer een marathon die heel veel indruk op me heeft gemaakt. Op verschillende vlakken. Wederom samen met mijn vriendje Rinus mochten we samen starten! Rinus was niet zo goed getraind en had wat last van een opspelende knie. Hij zou zien hoe het loopt en als het niet zou gaan zou hij uitstappen. Ik had een tweetup georganiseerd, wat heel spannend was, want dat had ik nog nooit eerder gedaan. Samen met Jelmer en zijn kameraad reden we naar Sneek. Terwijl ik de marathon ging lopen zouden zij de gezelligheid in Sneek opzoeken en zo hoefde ik niet alleen naar huis ’s nachts na de finish. Op het parkeerterrein liepen we vrij snel Rinus tegen het lijf! Wat een toeval weer!!! Samen liepen we naar de bussen, die ons vlakbij de start afzette. Daar de spullen afgegeven en wachten op de mensen met wie we hadden afgesproken.Al snel zagen we iedereen binnendruppelen. Zo leuk om iedereen te zien. Sommigen had ik al eens gezien, sommingen voor het eerst maar het voelde allemaal zo bekend omdat je een passie deelt! Snel nog even een foto met zijn allen.
Ik nam afscheid van Jelmer en Chris en we liepen naar de start. Die was bij de waterpoort.
Wat een drukte daar. We moesten dwars door de mensenmassa heen om de start de bereiken. Ik zag Piet Boelens al startklaar vlak achter de lint staan. Hij had er zin in! Wij zijn naar de staart gelopen van alle marathonners. Daar zagen we Ritchie Limaheluw en Daniël Ypma. Laatstgenoemde liep zijn marathondebuut en dat op Vibram Fivefingers (barefoot)
Nog even kletsen in het startvak. En dan is het startschot: Game on!! We hobbelen lekker achteraan. We lopen voor de 4:30 pacers. Ritchie en Daniël lopen weer uit op ons. En wij hebben een heerlijk tempo. Tussen de 9 en 10 kilometer per uur. Rinus voelt zich goed, ik voel me goed en we lopen heerlijk. Rinus waarschuwt nog: we hebben nu nog wind mee, zal straks wel wat zwaarder worden. Ik: lalalala, ik voel me goed. (hahaha). Het is werkelijkwaar een prachtig parcours. Over schelpenpaadjes, dwars door weilanden met hobbels en kuilen.
Langs het water, langs bootjesmensen die langs de kant aangemeerd waren. Stuk voor stuk enthousiast en blij. Onze namen stonden met koeieletters op ons startnummer dus we werden telkens persoonlijk aangemoedigd. En ik moet zeggen dat ik dat heel leuk vind. Ik hou van de mensen, van het publiek. Ik word daar blij van. Het zweept mij op, en ik zweep hun op. Even een applausje voor de mensen die langs de kant staan, even een wave inzetten, even een handjeklap met de kinderen die daar op rekenen. Heerlijk!!! Ik doe dat met plezier en krijg daar energie van.
Toen we de halve marathon naderden merkte ik dat ik het zwaarder begon te vinden. Ik voelde dat ik dit tempo niet vast kon houden. De vermoeidheid begon toe te slaan. We passeren de helft ongeveer 2:13. Ik kan het tempo niet volhouden dus ik verminder snelheid. Even later komen de 4:30 pacers ons ook voorbij. Rinus probeert nog af en toe een versnelling te maken maar hij merkt aan mij dat ik dat niet aan kan. In Rotterdam vond ik de kracht om hem daarin te volgen, maar dat lukte me nu niet. Dat is niet erg. Dat is luisteren naar je lichaam. Ik had geen haast en ik hoefde geen goeie tijd te halen. Ik wilde voor middernacht finishen want ik wilde die medaille verdienen. Dat was mijn prioriteit. De zon ging langzaam onder.
Het begon daardoor ook kouder te worden. Ineens zagen we veel mensen wandelen en langs de kant staan. Het laatste stuk was ook best zwaar. Op het 28 kilometerpunt stond nog een omroeper die ons even een boost gaf. Even de namen omroepen. We hoefden nog maar 14 kilometer. Het begon donker te worden. De stukken werden eenzaam en zwaar. Bij het 32 kilometerpunt had ik het idee: nu is het kwestie van afmaken Tamara!
Ik keek uit naar de verzorgingsposten. Ik hoefde geen drinken meer, ik hoefde geen gelletjes. Ik wilde een boost! En dat kreeg je daar! Ze zijn zo geweldig!! High five en waves en juichen!! Ik krijg daar energie van. Die laatste 10 kilometer lag kramp op de loer. In mijn voeten, ik mijn kuiten, in mijn bovenbenen en in mijn buik. Ik moest vechten tegen de kramp. Toen we de binnenstad van Sneek binnenliepen moest ik letten hoe ik mijn voeten neerzette want ik merkte de oneffenheden op de weg. Want die kramp was zo verraderlijk. Ik zag oud klasgenoten (Ingeborg, Marcus, Jolanda) langs de kant, collega’s(Romke) en al die mensen die ik niet ken maar toch hun best deden om jou er doorheen te loodsen. En dan die finish. Echt onbetaalbaar!!
Ik zag bijna niks omdat de spot op ons gericht was. Wel zag ik Froukje Striesenou langs de kant staan. Mijn naam word door de speakers gescandeerd! Ik ben zo blij, ik heb die medaille! Eenmaal over de finish zie ik Jelmer meteen!!
Rinus heeft nog een mooi filmpje gemaakt.
We passeren de finish in een tijd van 4:44:04. Mijn langstdurende marathon. Ook meteen mijn zwaarste. Nooit het gevoel gehad dat ik het niet meer kon maar wel dat ik er heel hard voor moest vechten. Ik was de laatste in mijn categorie en maar net op tijd binnen de limiet. Maar dat kan me niet bommen. Hier heb ik zo hard voor gewerkt. Nog maar 2 maanden na Rotterdam. Ik ben net zo blij hiermee dan met een PR. Omdat ik er zo hard voor gewerkt heb.
Meteen droge kleren aan want ik was bezweet en had het koud. Tijdens het aankleden schoot de kramp erin. AUW!! Jelmer hielp me het er uit drukken er van. Nadat we weer een beetje fris en fruitig waren snel nog even op de foto.
Lieve Rinus, bedankt dat je er wederom voor me was. En gefeliciteerd met het behalen van je 60e marathon!! Je hebt hem uitgelopen en dat ongetraind! Je bent geweldig!
Deze marathon lijst ik ook in, gewoon omdat in dat vind!
